Het is een donkere nacht, en ik ben alleen met mijn gedachten. Gedachten die me bekruipen als schaduwen in de duisternis, fluisterend dat ik lelijk ben. Mijn neus lijkt te groot, mijn gezicht voelt als een misvormde weerspiegeling van wie ik ben. Ik voel me vastgeketend aan mijn eigen onzekerheden, gevangen in een web van zelftwijfel.
Het is moeilijk om te geloven dat ik iets waard ben, dat ik iets te bieden heb aan de wereld om me heen. Ik vermijd oogcontact, ik vermijd gesprekken, ik vermijd zelfs mijn eigen spiegelbeeld. Het lijkt alsof ik gevangen zit in een lichaam dat me niet toebehoort, een lichaam dat me alleen maar pijn doet.
Ik durf mijn gedachten bijna nooit uit te spreken, uit angst voor veroordeling, uit angst voor afwijzing. Ik noem degenen die me proberen gerust te stellen leugenaars, omdat ik niet kan geloven dat ze de waarheid spreken. Voor mij is mijn zelfhaat de waarheid, het enige wat ik ken.
Het voelt alsof mijn ziel gevangen zit in een lichaam dat me kwelt, dat me tegenhoudt, dat me ervan weerhoudt om volledig te leven. Maar diep van binnen weet ik dat er meer is dan wat er aan de oppervlakte te zien is. Er is een sprankje hoop, een klein stemmetje dat fluistert dat er meer is dan mijn uiterlijk.
Het is een lange weg naar zelfacceptatie, een reis die vol zit met hobbels en valkuilen. Maar ik ben vastberaden om mijn eigen waarde te vinden, om te leren van mezelf te houden, om te geloven dat ik meer ben dan mijn uiterlijk. Ik weet dat het tijd kost, dat het moeilijk zal zijn, maar ik ben bereid om te vechten voor mezelf, voor mijn eigen geluk.
Dus terwijl de nacht langzaam overgaat in de dag, beloof ik mezelf om elke dag een stapje dichter bij zelfacceptatie te komen. Ik weiger om mezelf langer te laten definiëren door mijn vermeende gebreken. Ik ben meer dan mijn uiterlijk. Ik ben uniek, ik ben waardevol, ik ben mooi. En ik zal dat elke dag blijven herhalen, totdat ik het echt geloof.
Reactie plaatsen
Reacties