Het is een koude winteravond, de wind huilt buiten terwijl ik in mijn warme huis zit en terugdenk aan een periode in mijn leven die ik het liefst zou willen vergeten. Een tijd waarin de duisternis van mijn geestelijke gezondheid mijn dagen overschaduwde en mijn nachten vulde met angsten en wanhoop.
Ongeveer 30 jaar geleden stond ik op een kruispunt, verloren in een wereld waarin de glans van het leven vervaagde en de weg voor me werd gehuld in duisternis. Het Regionaal Psychiatrisch Centrum in Woerden werd mijn toevluchtsoord, een plek waar ik hoopte genezing te vinden voor de innerlijke strijd die mijn ziel verscheurde.
Maar wat me nog steeds verbaast, is hoe makkelijk het destijds leek om medicatie te verkrijgen. Het was alsof mijn psychiater me blindelings vertrouwde, zonder echt te begrijpen wat er in mijn ziel omging. De medicatie kwam in overvloed, als een schijnbaar toevluchtsoord dat me eigenlijk verder de duisternis in trok.
Ik herinner me hoe ik smeekte om verlichting van mijn slapeloze nachten, en in ruil daarvoor een maandvoorraad slaappillen kreeg. Antidepressiva en antipsychotica volgden, zonder de juiste diagnose, zonder de zorgvuldigheid die mijn fragiele geest verdiende.
Het waren tijden van wanhoop en verwarring, waarin ik de medicatie gebruikte als een tijdelijke ontsnapping uit mijn pijnlijke realiteit. Maar in werkelijkheid bracht het me alleen maar dichter bij de rand van de afgrond, waar de gedachten aan zelfmoord als een verleidelijke fluistering in mijn oren klonken.
Het heeft me jaren gekost om de schaduwen van die donkere dagen achter me te laten, om mijn weg te vinden naar een pad van genezing en herstel. Maar ik ben dankbaar voor de reis, want het heeft me geleerd hoe kwetsbaarheid kracht kan zijn en hoe veerkrachtig de menselijke geest werkelijk is.
Nu, 30 jaar later, sta ik hier, niet als een slachtoffer van mijn verleden, maar als een overlevende die zijn stem wil laten horen. Ik wil anderen inspireren om op te staan tegen de stigma's rond geestelijke gezondheid, om de moed te vinden om hulp te zoeken en om te geloven in de hoop op een betere toekomst.
Mijn donkere dagen hebben me gevormd, maar ze definiëren me niet meer. Ik ben meer dan mijn worstelingen, meer dan mijn littekens. Ik ben een levend bewijs van de kracht van de menselijke geest om te genezen, om te groeien, en om te bloeien, zelfs te midden van de diepste duisternis.
Moge mijn verhaal een lichtpuntje zijn voor anderen die nog steeds vechten in de schaduwen. Moge het een herinnering zijn dat er hoop is, dat er hulp is, en dat er altijd een weg is naar het licht, zelfs op de donkerste dagen van onze geestelijke gezondheid.
Reactie plaatsen
Reacties